روش سئو: محققان دانشگاه ˮكلمبیاˮ با انجام تحقیقاتی مدعی شدند، ژنی كه عامل تولید ˮطاسی سكه ایˮ است، امكان دارد به از بین بردن تومورهای سرطانی كمك نماید.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از گیزمگ، به تازگی تكنیك های “ایمونوتراپی” در حوزه مبارزه با “سرطان ها” انقلابی بوجود آورده اند. ولی این روش های درمانی هنوز هم در درمان تعداد زیادی از بیماران سرطانی، با شكست مواجه می شوند.
روشی كه در این تكنیك ها استفاده می شود، یافتن “نشانگرهای زیستی” است كه بتواند به سیستم ایمنی بدن ما كمك نماید كه تومورهای سرطانی را از بین ببرند.
در این راستا، محققان مركز پزشكی دانشگاه “كلمبیا” اخیرا دریافتند، ژنی كه مسئول ریزش مو از نوع خودایمنی است، می تواند به سلول های ایمنی بدن كمك نماید كه تومورهای سرطانی را بهتر مورد هدف قرار دهند.
الهام بخش این پژوهش این فرضیه بوده است كه برجسته ترین ژنی كه در بیماری های خود ایمنی وجود دارد، سبب مبارزه با سرطان می گردد.
“جیمز چن”(James Chen) رهبر این تحقیقات می گوید: ما باید بتوانیم سیگنال های ژنتیكی كه در بیماری های خود ایمنی بسیار فعال می باشند را شناسایی نماییم و سپس این سیگنال ها را در تومورها مهار نماییم. چونكه این تومورها راهی تولید می كنند كه سیستم ایمنی نتواند در برابر آن ها پاسخ دهد.
هنگامی كه یك باكتری وارد بدن می شود، سلول های “T” بدن به سرعت وارد عمل می شوند.
سلول های “T” ما، در برابر عوامل خارجی دفاع می كنند و در زمان مورد نیاز، تكثیر می یابند ولی در بیماری های خود ایمنی، این سلول ها بیش از اندازه تولید می شوند و سلول های سالم را هم از بین می برند.
محققان در بخش اولیه این تحقیقات دریافتند كه یك ژن خاص موسوم به “IKZF۱”، مسئول تولید بیش از اندازه سلول های “T” در بیماری خود ایمنی “طاسی سكه ای” بوده است. در این بیماری سلول های ایمنی، “فولیكول های سالم مو” را از بین می برند.
بنابراین محققان به این فرضیه رسیدند كه آیا همان ژن می تواند در تومورها بیان شود یا خیر.
اگر این ژن در تومورها بیان شود، سلول های ایمنی در سلول های سرطانی بهتر جای می گیرند و سرطان را از بین می برد.
این محققان الگوریتم های كامپیوتری را در این پژوهش تعریف كردند كه قادر بود پیش بینی نماید كدام سرطان ها از ازدیاد ژن “IKZF۱”نفعی نمی برند.
بعنوان مثال سرطان “روده بزرگ” و “كلیه” از ازدیاد این ژن هیچ تاثیری نمی گیرند.
نتایج این پژوهش در مجله “Cell Systems” منتشر گردید.
