به گزارش روش سئو پژوهشگران اروپایی باور دارند كه بینی الكترونیكی می تواند تنفس بیماران مبتلا به سرطان ریه را تحلیل كند تا واكنش آنها نسبت به ایمنی درمانی بررسی شود.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، پژوهش جدید “سازمان سرطان اروپا”(ESMO) نشان داده است كه بینی الكترونیكی می تواند مواد شیمیایی موجود در نفس بیماران مبتلا به سرطان ریه را با ۸۵ درصد دقت شناسایی كند تا پزشكان بدانند كه كدام یك از بیماران به درمان واكنش مثبت و كدام یك واكنش منفی خواهند داشت.
نتایج پژوهش، حاكی از این هستند كه بینی الكترونیكی در انتخاب بیمارانی كه نسبت به شیمی درمانی واكنش نشان می دهند، حتی نسبت به فرایند “بافت شیمی ایمنی”(IHC) هم دقیق تر عمل می كند. بافت شیمی ایمنی، فرآیندی است كه نمونه های بافت را آزمایش می كند تا وجود پروتئینی معروف به “لیگاند ۱ مرگ برنامه ریزی شده” (PD-L۱) مشخص شود اما این فرایند معمولا تهاجمی است و به زمان زیادی نیاز دارد.
پروفسور “مایكل ون دن هوول”(Michel van den Heuvel)، استاد مركز پزشكی “دانشگاه رادبود” (RU) هلند و سرپرست این پژوهش اظهار داشت: ایمنی درمانی، تا حد قابل توجهی به بهبود روش های درمان سرطان ریه منجر شده اما این روش فقط در تعداد كمی از بیماران موثر است. هنگامی كه ما پرژوهش خویش را آغاز كردیم، دریافتیم كه ایمنی درمانی فقط روی ۲۰ درصد بیماران اثر می گذارد. هم اكنون هیچ آزمایشی به غیر از آزمایش های مربوط به فرایند بافت شیمی ایمنی وجود ندارد كه بتواند افرادی را كه واكنش مثبتی به این درمان دارند، شناسایی كند. این فرایند به رغم داشتن محدودیت های تحلیلی، نشانگری برای انتخاب افراد و پیشبینی واكنش آنها نسبت به بیماری به حساب می آید.
“ریان دی وریس”(Rianne de Vries)، دانشجوی مقطع دكتری “دانشگاه آمستردام” (UvA) هلند و نویسنده ارشد این پژوهش اظهار داشت: فرضیه ما این بود كه شاید تحلیل تنفس بیماران با استفاده از بینی الكترونیكی بتواند یك جایگزین غیرتهاجمی و سریع برای استانداردهای كنونی تشخیص باشد و به پزشكان امكان دهد تا ایمنی درمانی را برای درمان بیمارانی كه واكنش مثبتی به آن ندارند، به كار نبرند.
بینی الكترونیكی، ابزار كوچكی است كه حسگرهایی برای شناسایی مواد شیمیایی معروف به “تركیبات آلی فرار”(VOCs) دارد. تركیبات آلی فرار، حدود یك درصد نفس ما را می سازند و بقیه آن، از نیتروژن، اكسیژن، دی اكسید كربن و آب تشكیل می شود. تصور پژوهشگران این بود كه شاید ادغام تركیبات آلی فرار با “سرطان سلول كوچك ریه”(NSCLC) بتواند به پیشبینی واكنش بیماران نسبت به درمان كمك نماید. تركیبات آلی فرار، برپایه فرآیندهای متابولیك كه در كل بدن یا قسمتی از آن رخ می دهند، با یكدیگر تفاوت دارند.
دی وریس افزود: بیماران می توانند با استفاده از بینی الكترونیكی، نفس عمیق بكشند، آنرا پنج ثانیه نگه دارند و سپس نفس خویش را به آرامی در ابزار بدمند. سنسورهای بینی الكترونیكی، نسبت به تركیبات آلی وارد شده واكنش نشان می دهند. هر سنسور، حساسیت بالایی نسبت به گروه متفاوتی از مولكول ها دارد. داده های حسگرها، مستقیما به یك سرور آنلاین منتقل و در آن ذخیره می شوند تا مورد بررسی قرار بگیرند. بررسی ها در كمتر از یك دقیقه انجام می شوند و نتایج با یك مجموعه آنلاین از داده ها مورد مقایسه قرار می گیرند. سپس، الگوریتم های مبتنی بر یادگیری ماشینی به سرعت تشخیص می دهند كه واكنش بیمار نسبت به درمان مثبت است یا خیر.
دكتر “میرته مولر”(Mirte Muller)، پژوهشگر “موسسه سرطان هلند”(NKI) اظهار داشت: بینی الكترونیكی نسبت به فناوری های پزشكی، آزمایش های تشخیصی و زیست نشانگرهای دیگر، هزینه كمتری دارد. این فناوری می تواند امكان یك آزمایش غیرتهاجمی و سریع را فراهم آورد و بازخوردهای لازم را در چند ثانیه عرضه نماید.
این پژوهش، در مجله “Annals of Oncology” به چاپ رسید.
