به گزارش روش سئو محققان دانشگاه ˮرایسˮ موفق به توسعه یك ایمپلنت شدند كه برای درمان اختلالات، نورون ها را تحریك كند.
به گزارش روش سئو به نقل از نیواطلس، زمانی که صحبت از درمان شرایط خاص بیماری های عصبی می شود، پزشکان به دنبال فناوری های کاشتنی هستند که با باتری کار می کنند و بخش هایی از مغز را تحریک می کنند.
حال، محققان موفق به توسعه ایمپلنتی شده اند که نیروی خویش را از بیرون و از راه میدان های مغناطیسی به دست می آورد.
به صورت معمول، در بیماری هایی مانند صرع یا پارکینسون، الکترودهای تحریک کننده نورون امکان دارد با جراحی به مغز وارد شوند.
این الکترودها با سیم هایی به دستگاهی مانند دستگاه تنظیم کننده ضربان متصل می شوند که با باتری کار می کند. این دستگاه در هر جایی از بدن در زیر پوست قرار می گیرد.
گرچه امکان دارد باتری قابل شارژ مجدد باشد، ولی هنوز نیاز است که با جراحی تعویض شود.
به همین دلیل، محققان دانشگاه “رایس” یک جایگزین بوجود آورده و روش هایی را بررسی نموده اند که در آنها، تنها در مواقع نیاز نیروی ایمپلنت های مغز به صورت بیسیم تأمین می شود.
این محققان به رهبری “آماندا سینگر”(Amanda Singer) یک محرک عصبی توسعه داده اند که نیروی آن از میدان مغناطیسی تأمین می شود.
این محرک به شکل یک فیلم باریک مستطیلی شکل است که حدودا به اندازه یک دانه برنج بوده و از دو لایه ماده تشکیل شده است.
نخستین لایه یک فویل مغناطیسی است که از آهن، بور، سیلیکون و کربن ساخته شده است.
زمانی که این لایه در معرض میدان مغناطیسی قرار می گیرد، در سطح مولکولی ارتعاش می یابد.
لایه دوم یک کریستال پی ایزوالکتریک است که ارتعاش را از فویل به ولتاژ الکتریکی تبدیل می کند.
سپس، یک مدار یکپارچه این ولتاژ را تعدیل می کند و فرکانس آنرا به اندازه ای پایین می آورد که نورون ها به آن پاسخ دهند.
در تست های آزمایشگاهی این فناوری کاشتنی، در زیر پوست موش ها در ناحیه سر، یکی از این ایمپلنت ها کاشته شد.
این ایمپلنت خود به الکترودی متصل شده بود که تا بخش سیستم پاداش مغز ادامه یافته بود.
نتایج نشان داد که با حرکت در محیط، موش ها ترجیح دادند در نواحی ای باشند که یک میدان مغناطیسی دستگاه را فعال می کند.
“جیکوب رابینسون”(Jacob Robinson) محقق پروژه اظهار کرد، نتایج آزمایش ما نشان داده است که استفاده از مواد مغناطیسی برای انتقال بیسیم، چیزی بیشتر از یک ایده جدید است.
نتایج این پژوهش در مجله “Neuron” منتشر شد.
