به گزارش روش سئو پژوهشگران ˮموسسه كارولینسكاˮ سوئد در مطالعه اخیرشان اظهار كرده اند كه چگونه سلول های چربی بدن انسان با افزایش سن متابولیسم چربی(Lipid metabolism) را می كاهد.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، دانشمندان موسسه کارولینسکا برای نخستین بار قادر به انجام یک مطالعه مهم بر روی انسان ها شدند که بینش تازه ای در مورد چگونگی کاهش متابولیسم چربی بدن انسان با افزایش سن را فراهم نموده است. با افزایش سن انسان نه تنها چهره انسان پیر می شود بلکه این تغییرات پیری بر همه سلول ها، بافت ها و اندام های بدن انسان رخ می دهد و بگونه ای بر عملکرد همه سیستم های بدن تاثیر می گذارد.
یکی از مطالعات انجام شده بر روی موشها پیش تر نشان داده بود که ماکروفاژها در بافت چربی سبب تخریب هورمون نورآدرنالین می شوند که هورمونی برای تحریک لیپولیز(تجزیه لیپیدها) است. پژوهشگران پیش تر تصور می کردند عملکرد این هورمون در بدن انسان ها هم چنین است اما در مطالعه اخیر خلاف این مورد به آنها ثابت شد.
این مطالعه نشان داد که تغییرات ناشی از افزایش سن در متابولیسم چربی انسان متفاوت از موشها عمل می کند. آنها دریافتند در بدن انسان به جای ماکروفاژها که نوعی سلول ایمنی هستند، خود سلول های چربی با افزایش سن، نورآدرنالین را تخریب می کنند.
نوراپینفرین یا نورآدرنالین(NEیا NEP) ماده ای با چند وظیفه است، می تواند هورمون باشد(آزاد شده از غدد فوق کلیوی) و می تواند بعنوان پیامرسان عصبی در سیستم سمپاتیک عمل کند. نوراپی نفرین در بدن هم به صورت هورمون، و هم به صورت انتقال دهنده عصبی دارای کارکرد است. در حالت هورمون، بعنوان هورمون استرس سبب افزایش تپش قلب، انقباض رگ ها، انبساط راه های هوایی، افزایش قند خون و افزایش جریان خون عضلات و مغز شده و در بروز واکنش جنگ و گریز در سامانه عصبی سمپاتیک مؤثر است. نوراپینفرین به صورت یک انتقال دهنده سیناپسی در دستگاه عصبی مرکزی کارکردهای بسیار دارد و به صورت مثال در هسته آمیگدال (بادامه) باعث افزایش تمرکز و هشیاری می شود.
دانشمندان بعد از دیدن این تفاوت در بدن حیوانات و انسان ها شگفت زده شدند. مطالعه بر روی موش ها آسان بود، اما انجام همان کارها بر روی انسان ها آسان نبود چونکه احتیاج به آزمایشات زیادی بود تا افراد را در خلال یک بازه زمانی طولانی مورد بررسی قرار دهند.
اساس این تحقیق به سالها قبل باز می گردد. در آن زمان محققان مطالعه ای در مورد رژیم غذایی روی زنان بین ۳۰ تا ۳۵ سال انجام دادند که در آن نمونه های چربی قبل، حین و پس از رژیم غذایی آنها گرفته شده بود. و الان بیشتر از ۱۳ سال از انجام آن آزمایش گذشته بود و ازاین رو محققان به سادگی می توانستند این آزمایش را بر روی آنها انجام دهند. همان زنان شرکت کننده در مطالعه پیشین برای این مطالعه جدید آمده بودند.
“میکائیل رودن”(Mikael Rydén) مشاور ارشد و استاد تحقیقات بالینی و آزمایشگاهی بافت چربی در موسسه کارولینسکا و یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه اظهار داشت: یافته های ما برای نخستین بار بینشی در مورد تغییرات بافت چربی با افزایش سن بیولوژیکی در انسان را نشان داده است. آنچه ما دریافتیم این است که لیپولیز موجود در بافت چربی با گذشت زمان کاسته می شود. همینطور به نظر می آید این تغییرات ربطی به یائسگی یا حاملگی ندارند بلکه تنها در اثر پیر شدن رخ می دهند. سرعت پایین لیپولیز می تواند به افزایش وزن و تجمع چربی در بافت های دیگر کمک نماید. بعنوان مثال، تصلب شرایین می تواند نتیجه این روند باشد و همینطور در توانایی بدن در مقابله با سرما و گرسنگی تغییر کند.
لیپولیز به هیدرولیز لیپیدها گفته می شود. این هیدرولیز شامل تجزیه تری گلیسریدها به گلیسرول و اسیدهای چرب آزاد می باشد.
رودن اظهار داشت: پیش تر تصور می شد که سلول چربی نسبتاً غیرفعال است اما حالا ما گمان می نماییم که فعال است و خیلی بیشتر از آنچه قبلاً تصور می شد فعالیت بدن را تحت کنترل دارد و بر آنها تأثیر می گذارد. اگر بتوانیم تجمع چربی را به روشی کنترل شده تر تنظیم نماییم، گامی مهم خواهد بود. ما حالا می خواهیم بررسی نماییم که سلول های مختلف درون بافت چربی چطور تحت تاثیر سن قرار می گیرند. این مورد خصوصاً در مورد سلول های بنیادی که توانایی منحصر به فرد و مهمی در بازسازی خود و ترمیم صدمه ها دارند، قابل توجه است و این چیزی است که ما مایل به پیگیری آن هستیم.
