به گزارش روش سئو پژوهشگران برزیلی، نوعی سنسور پوشیدنی ابداع نموده اند كه روی مواد طبیعی چاپ می شود و مواد موجود در عرق بدن را بررسی می كند.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از فلیپبرد، پژوهشگران “دانشگاه سائو پائولو”(USP) برزیل با همکاری پژوهشگران “دانشگاه ایالتی سائوپائولو”(UNESP)، “دانشگاه آراراکوارا”(UNIARA)، “دانشگاه کمپیناس”(UNICAMP) و “آزمایشگاه ملی نانوفناوری برزیل”(LNNano)، یک سنسور پوشیدنی ابداع نموده اند که روی یک نانوسلولز میکروبی که پلیمری طبیعی است، چاپ می شود.
این سنسور که به پوست می چسبد، جایگزین بهتری برای سنسورهای متداول می باشد که روی سطوح پلاستیکی چاپ می شوند. از این سنسور می توان برای تشخیص و بررسی غیرتهاجمی مایعاتی که در عرق بدن وجود دارند، بهره برد.
“روبسون روزا دا سیلوا”(Robson Rosa da Silva)، نویسنده ارشد این پروژه اظهار داشت: نانوسلولز میکروبی، یک پلیمر صد در صد طبیعی است که توسط باکتری از شکر تولید می شود. مزیت اصلی این پلیمر طبیعی نسبت به پلاستیک این است که می تواند اتصال بهتری با پوست انسان برقرار کند. این پلیمر سال هاست که در کنار کاربردهای دیگر، برای پانسمان زخم هم به کار می رود اما تابحال بعنوان زیرلایه یک سنسور الکتروشیمیایی مورد بررسی قرار نگرفته بود.
یکی از اشکالات قرار گرفتن سنسورهای پوشیدنی روی زیرلایه های پلاستیکی این است که تعریق، سدی را میان پوست و سنسور بوجود می آورد و مانع تشخیص حساسیت ها می شود. سیلوا افزود: نانوسلولز کاملا قابلیت تنفس دارد و به عرق امکان می دهد تا به لایه فعال الکترود برسد.
این سنسور، یک مستطیل کوچک چسبنده است که ۱/۵ سانتی متر طول و ۰/۵ سانتی متر پهنا دارد و به باریکی یک ورقه کاغذ است. این سنسور می تواند زیست نشانگرهایی مانند سدیم، پتاسیم، اسید اوریک، لاکتیک اسید و گلوکز را شناسایی کند.
سیلوا افزود: این مواد در جریان خون در حال گردش هستند و می توان آنها را در عرق هم شناسایی کرد. بررسی دیابت می تواند یکی از کاربردهای احتمالی این سنسور نانوسلولز باشد. یکی از کاربردهای دیگر آن، کنترل هورمون زنان به واسطه شناسایی هورمون استرادیول است.
از این سنسور می توان برای تشخیص وجود آلاینده های جوی در ارگانیسم ها هم بهره برد.
سیلوا اظهار داشت: ما برای اثبات این موضوع، سنسور را در معرض سطح پایینی از فلزات سمی مانند سرب و کادمیم قرار دادیم و نتایج بررسی، مثبت بود.
واحدهای شناسایی، با استفاده از یک چاپگر نیمه اتوماتیک سیلک و به همراه خمیری حاوی تراکم بالایی از ذرات کربن، روی لایه نانوسلولز میکروبی چاپ شد. انتخاب کربن به خاطر قابلیت بالای آن در رسانایی الکتریکی است. “پاولو آگوستو ریموندو پریرا”(Paulo Augusto Raymundo Pereira)، از نویسندگان این پژوهش اظهار داشت: واکنش های شیمیایی اکسایش- کاهش، سیگنال الکتریکی تولید می کنند که به اندازه گیری تراکم متابولیت مورد نظر می پردازد.
وی ادامه داد: سنسور به دستگاه معروف به “پتانسیواستات”(Potentiostat) متصل می شود که بررسی های الکتروشیمیایی را به وسیله تغییرات جریان الکتریکی انجام می دهد. داده های به دست آمده، به کامپیوتر انتقال می یابند و به صورت منحنی های استاندارد ظاهر می شوند.
پژوهشگران هم اکنون به بررسی کاربرد این سنسور در کشف دارو مشغول هستند و تلاش دارند امکان کاربرد تجاری آنرا فراهم نمایند.
این پژوهش، در مجله “Talanta” به چاپ رسید.
منبع: howtoseo.ir
