پژوهشگران با بمباران مقدار كمی سوخت هسته ای با ۲۰۰ پرتوی لیزر به محقق كردن رآكتور همجوشی هسته ای نزدیك شده اند.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، پژوهشگران تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی(NIF) در “آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور”(LLNL) در کالیفرنیا می گویند که این مرکز بعد از دهه ها آزمایش و پشت سر گذاشتن چالش ها، سرانجام در آستانه رسیدن به همجوشی هسته ای سازنده و پرحاصل هستند.
تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی یک مرکز علمی فدرال در ایالت کالیفرنیا و در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور است. این آزمایشگاه حاوی ۱۹۲ شعاع لیزر بسیار پرتوان جهت آزمایش های همجوشی هسته ای توسط روش محصورسازی لیزری است. از نتایج این آزمایشگاه برای ساخت احتمالی راکتور همجوشی یه روش لختی استفاده خواهد گردید.
این موفقیت، این مرکز را در رقابت با تعداد انگشت شماری از پروژه های بزرگ همجوشی دیگر در سراسر جهان قرار می دهد که ادعا می کنند که نزدیک به هدف احتراق یا اشتعال همجوشی هستند.
“اشتعال همجوشی”(Fusion ignition) نقطه ای است که در آن واکنش همجوشی هسته ای خود پایدار می شود.
پژوهشگران تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی(NIF) معتقدند که نزدیک به یک نقطه عطف مهم شناخته شده بعنوان “پلاسمای سوزان” هستند.
سوزاندن پلاسما مستلزم سوختن همجوشی است که توسط گرمای واکنش بجای ورودی انرژی لیزر ایجاد می شود.
منتقدان معتقدند که هزینه باورنکردنی چندین دهه آزمایش پرهزینه می تواند به این معنا باشد که پروژه های بزرگ هیچ گاه هزینه های خودرا جبران نمی کنند. با این وجود، طرفداران استدلال می کنند که ما حالا بیش از هر زمان دیگری به هدف فوق العاده همجوشی هسته ای نزدیک شده ایم.
در تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی تقریباً ۲۰۰ لیزر روی مقدار کمی سوخت هسته ای نشانه گرفته شده اند. پرتوهای لیزر در واقع به سوخت نمی رسند. در عوض، آنها یک قوطی تولید شده از طلا به اندازه یک پاک کن به نام “هولرائوم”(hohlraum) را گرم می کنند که یک پرتوی اشعه ایکس بمنظور مشتعل کردن همجوشی با گرم کردن کپسول سوخت در مرکز آن تا ده ها میلیون درجه و فشرده سازی آن به میلیاردها جو منتشر می کند.
پژوهشگران تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی طی چند سال قبل چندین استراتژی را امتحان کرده اند که منجر به بهبود نتایج در راه همجوشی هسته ای شده است. بعنوان مثال، آنها شکل بوته آهنگری(ظرف مخصوص ذوب) را در رآکتور تغییر داده و سایر قسمت های طرح آزمایشی را دستکاری کردند. روش آنها نیز اصلاح شده است؛ بدین ترتیب طی این فرایند، پالس های لیزر شدت بیشتری یافتند، بطوریکه کپسول پلاستیکی زمان کمتری برای مخلوط شدن با سوخت در هنگام فشرده سازی داشت. این تاکتیک تا حدی عملکرد را افزایش داد.
مطمئناً وقتی صحبت از راکتورهای همجوشی هسته ای می شود، تصمیم گیری برای رسیدن به یک نقطه عطف جدید هنوز سال ها طول می کشد. بنظر می رسد پژوهشگران تاسیسات ملی احتراق و علوم فوتونی کاملاً مطمئن هستند که رسیدن به نقطه عطف هیجان انگیز “سوزاندن پلاسما” سال ها طول خواهد کشید.
