روش سئو: پژوهشگران ˮدانشکده پزشکی هانوفرˮ راهی را برای جلوگیری از بیماریهای در رابطه با افزایش سن در موش های آزمایشگاهی بوسیله تجویز اسپرمیدین به آنها پیدا کرده اند.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از آی او، یک رویدادی که از روزی که ما به دنیا آمده ایم در بدن وجود دارد و برای همه صدق می کند این است که روند بیولوژیکی پیر شدن بلافاصله شروع می شود و هر روز که می گذرد کمی بیشتر پیشرفت می کند.
هر چه سن مان بالا می رود تغییرات پاتولوژیک بیشتری اتفاق می افتد. این موارد از ضعف قلب گرفته تا از بین رفتن سلول های عصبی و کاهش فعالیت متابولیک را شامل می شود و این روند برگشت ناپذیر است.
یک دلیل برای این تغییرات در رابطه با افزایش سن این است که برخی فرآیندهای پاکسازی سلولی، دیگر مانند سالهای جوانی عمل نمی کنند. فرایندی به نام خودخواری یا اتوفاژی وجود دارد که نوعی سیستم بازیافت است که اجزای اضافی یا لطمه دیده سلول را شکسته و بازیافت می کند. این امر سلول ها را متناسب نگه می دارد و از آنها در مقابل خیلی از بیماریها محافظت می کند. متأسفانه طی سال ها با افزایش سن عملکرد اتوفاژی کمتر می شود.
یک گروه متشکل از متخصصین مغز و اعصاب، پزشکان هسته ای و زیست شناسان مولکولی به رهبری پروفسور “اوگنی پونیماسکین”(Evgeni Ponimaskin) از موسسه نوروفیزیولوژی دانشکده پزشکی هانوفر(MHH) آلمان حالا راهی برای احیای اتوفاژی پیدا کرده اند. ماده خود بدن به نام “اسپرمیدین”(spermidine) می تواند یک اثر ضد پیری واقعی داشته باشد.
اسپرمیدین در هر سلول از بدن وجود دارد اما با افزایش سن غلظت آن کاهش پیدا می کند. پروفسور پونیماسکین در این زمینه اظهار داشت: در این مطالعه، ما چگونگی تأثیر اسپرمیدین در مدت طولانی بر اندام هایی را که معمولاً تحت تأثیر پیری قرار دارند و روند ایجاد آنرا بررسی کردیم. دانشمندان بوسیله آب شرب اسپرمیدین را به مدت شش ماه به موش های مسن دادند. نتیجه نشان داد که این موش ها اثرات ضد پیری قابل توجهی در مقایسه با حیوانات هم سن و درمان نشده خود دارند.
رهبر مطالعه اضافه کرد: مکمل اسپرمیدین نشان داد که حیوانات کمتر گرفتار لطمه در کلیه و کبد می شوند. ریزش مو مربوط به سن نیز بطور قابل توجهی کمتر از گروه کنترل شده بود. به سبب وجود اسپرمیدین، لکه های طاسی بسیار کمی در پشت سر وجود داشت و این حالتی معمول است که در موش های مسن رخ می دهد.
محققان خصوصاً تحت تأثیر محافظتی اسپرمیدین بر قلب قرار گرفتند. آنها دریافتند که اثر محافظت قلبی اسپرمیدین مربوط به کاهش کوتاه شدن تلومرها در بافت قلب است. تلومرها از انتهای کروموزوم های سلول های بدن ما در مقابل تخریب محافظت می کنند. کروموزوم ها حامل اطلاعات ژنتیکی ما هستند. هر بار که سلول ها تقسیم می شوند، انتهای آنها کمی کوتاه می شود. وقتی سلول ها از تقسیم جلوگیری می کنند(در این مطالعه سلول های عضلانی قلب)، تلومرها بیشتر کوتاه می شوند. در بعضی موارد آنها آنقدر کوتاه می شوند که به اصطلاح عملیات مرگ سلولی برنامه ریزی شده شروع می شود. طول تلومرها در موش هایی که مکمل اسپرمیدین را مصرف کرده بودند مشابه حیوانات جوان بود.
اسپرمیدین یک ماده درون زا و طبیعی است که برای نخستین بار در مایع منی مردان کشف شده است. بدین جهت اسپرمیدین نامیده می شود. با این وجود حالا شناخته شده است که در تمام سلول های بدن وجود دارد و تعدادی از باکتری های روده نیز می توانند این ماده را تولید کنند. اما مقدار زیاد این ماده باید بوسیله غذا بعنوان مثال جوانه گندم، پنیر، محصولات سویا و حبوبات به بدن منتقل شود. این ماده، اتوفاژی را در سلول های ما فعال می کند و موجب تجزیه عوامل بیماری زای مهاجم، پروتئین های معیوب و اجزای سلولی می شود.
یافته های این مطالعه در مجله “GeroScience” منتشر گردید.
منبع: howtoseo.ir
