به گزارش روش سئو پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، روشی را عرضه کرده اند که می تواند به شناسایی داروهای موثر در مقابل باکتری های مقاوم نسبت به آنتی بیوتیک کمک نماید.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، پژوهشگران “دانشگاه میامی”(Miami University)، متد جدیدی را عرضه کرده اند که به دانشمندان امکان می دهد تا نحوه عملکرد مهارکننده های بالقوه را بر باکتری مقاوم به آنتی بیوتیک ارزیابی کنند. این روش معروف به “native MS”، روش سریعی را برای دانشمندان فراهم می آورد تا به شناسایی بهترین گزینه ها برای داروهای بالینی موثر بپردازند؛ بخصوص در مواردی که باکتری ها دیگر فقط با آنتی بیوتیک درمان نمی شوند.
استفاده بیش از حد آنتی بیوتیک ها در قرن گذشته، به افزایش خیلی از موارد مقاومت آنتی بیوتیکی منجر گردیده است که با کمک آنتی بیوتیک های کنونی قابل درمان نیستند. سالانه ۲/۸ میلیون نفر در ایالات آمریکا به عفونت باکتریایی مبتلا می شوند که نسبت به یک یا چند نوع آنتی بیوتیک مقاوم است و برپایه گزارش “مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا”(CDC)، ۳۵ هزار نفر از این افراد جان خویش را از دست می دهند.
“کیتلین توماس”(Caitlyn Thomas)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: یکی از روش های مقابله با مقاومت آنتی بیوتیکی، به کار بردن تلفیقی از دارو و مهارکننده است.
یک نمونه از این نوع درمان، “Augmentin” است. Augmentin، آنتی بیوتیکی است که برای درمان عفونت باکتریایی دستگاه تنفسی به کار می رود و از آنتی بیوتیک آموکسی سیلین و مهارکننده کلاوولانیک اسید تشکیل شده است. کلاوولانیک اسید، یک پروتئین اصلی را غیرفعال می کند که باکتری ها آنرا برای مقاوم شدن در مقابل آموکسی سیلین به کار می برند. آنتی بیوتیک باقی می ماند تا باکتری ها را از بین ببرد و در نتیجه، عفونت را درمان می کند.
دانشمندان قبل از به کار بردن هر مهارکننده جدیدی باید درک کاملی در مورد نحوه کار آن به دست بیاورند. توماس و گروهش در این پژوهش، یک پروتئین باکتریایی معروف به “متالو-بتا-لاکتامازها” (metallo-beta-lactamases) را مورد بررسی قرار دادند که خیلی از باکتری های مقاوم در مقابل آنتی بیوتیک هایی مانند پنی سیلین را شکل می دهند.
آنتی بیوتیک های شبیه به پنی سیلین، بیشتر از ۶۰ درصد ذخایر آنتی بیوتیک را می سازند که برای درمان عفونت های باکتریایی در دسترس هستند.
در حالیکه خیلی از آزمایشگاه های پژوهشی سراسر جهان کوشش می کنند مهارکننده های جدیدی را ابداع کنند که به مهار متالو-بتا-لاکتامازها می پردازند.
توماس و گروهش به جای این کار، نحوه کار این مهارکننده های جدید را مورد بررسی قرار دادند. توماس اظهار داشت: از آنجائیکه متالو-بتا-لاکتامازها، حاوی دو یون فلز هستند، ما می توانیم روش های متعدد طیف سنجی را جهت بررسی آنها به کار ببریم. این آزمایش ها، بینش بیشتری را در مورد اینکه چگونه میتوان مهارکننده ها را در بررسی های بالینی به کار برد، در اختیار ما قرار می دهند.
صدها مهارکننده احتمالی و چندین مورد ثبت اختراع در حوزه مهارکننده های متالو-بتا-لاکتاماز گزارش شده اند. بعضی از مهارکننده های گزارش شده، با حذف یک مولفه مورد نیاز از متالو-بتا-لاکتاماز کار می کنند.
این مهارکننده ها امکان دارد همان ترکیب مورد نیاز سایر پروتئین ها را در انسان ها حذف نمایند و عوارض جانبی جدی به همراه داشته باشند. سایر مهارکننده ها مستقیما به متالو-بتا-لاکتاماز متصل می شوند و پروتئین را غیرفعال می کنند. مهارکننده های این نوع، برای هر مهارکننده جدیدی که می تواند در بررسی های بالینی به کار برود، مطلوب هستند.
