روش سئو: پژوهشگران برزیلی در بررسی جدید خود دریافته اند که شاید داروهای ضد انعقاد بتوانند به پیش گیری از زوال شناختی در افراد مسن کمک کنند.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از نیوز مدیکال نت، یک پژوهش جدید نشان داده است که داروی ضد انعقاد معروف به “دابیگاتران”(Dabigatran) می تواند مانند داروی “وارفارین”(Warfarin)، به جلوگیری از زوال شناختی در افراد مسنی که به فیبریلاسیون دهلیزی مبتلا هستند، کمک نماید.
فیبریلاسیون دهلیزی، شایع ترین نوع آریتمی قلبی در افراد مسن به حساب می آید و با افزایش ریسک سکته مغزی، اختلالات شناختی و زوال عقل همراه می باشد. زمانی که لخته خون جلوی رسیدن جریان خون به مغز را بگیرد، سکته رخ می دهد. داروهای خوراکی ضد انعقاد یا داروهایی مانند دابیگاتران و وارفارین که از تشکیل لخته های خون جلوگیری می کنند، معمولاً برای جلوگیری از سکته تجویز می شوند. مشخص شده است که دابیگاتران در جلوگیری از سکته مغزی، با وارفارین قابل مقایسه است و همچنین، خطر خونریزی کمتری دارد.
پژوهش های پیشین نشان داده اند افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی که از داروی خوراکی ضد انعقاد استفاده می نمایند، کمتر در معرض خطر زوال عقل قرار می گیرند. با این حال، مکانیسمی که در این مزیت نقش دارد، ناشناخته مانده است و آزمایش های بالینی پیشین، نتایج اختلالات شناختی و عملکردی را در بیماران ارزیابی نکرده اند.
“برونو کاراملی”(Bruno Caramelli)، استادیار پزشکی “دانشگاه سائو پائولو”(USP) برزیل و پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: این احتمال وجود دارد که زوال شناختی، به تشکیل لخته های خونی کوچک در مغز مربوط باشد که امکان دارد با داروهای موثری که از لخته شدن خون جلوگیری می کنند مورد حمله قرار بگیرند. از آنجائیکه دابیگاتران وضعیت ضد انعقادی پایدارتری را عرضه می دهد، ما بررسی کردیم که آیا این دارو امکان دارد برای جلوگیری از زوال شناختی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، موثرتر از وارفارین باشد یا خیر.
طی این پژوهش معروف به “اختلال شناختی در رابطه با فیبریلاسیون دهلیزی”(GIRAF)، یک آزمایش تصادفی به مدت دو سال در برزیل انجام شد و اثرات دابیگاتران و وارفارین را بر اختلالات شناختی و عملکردی، خونریزی و عوارض مغزی در بیماران مسن مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی ارزیابی کرد.
این پژوهش، ۲۰۰ بزرگسال بالای ۷۰ سال مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی را بررسی کرد که حدود ۶۲ درصد از آنها مرد بودند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به مدت دو سال، دابیگاتران یا وارفارین را مصرف کردند. هم در ابتدای آزمایش و هم بعد از دو سال، ام آرآی مغز بیماران گرفته شد تا سکته های احتمالی شناسایی شود.
شرکت کنندگان، ارزیابی های ۹۰ دقیقه ای شناختی و عملکردی را در جلسات یک ساله و دو ساله بعدی تکمیل کردند. ام آرآی دیگری نیز در انتهای دوره دو ساله انجام شد تا رخدادهای احتمالی در ارتباط با عروق مغزی شناسایی شوند.
پژوهشگران بعد از دو سال، این نتایج را به دست آوردند؛
*هیچ شرکت کننده ای طی دوره آزمایشی به زوال عقل مبتلا نشد.
*تفاوتی کمتر از نیم امتیاز در حافظه، عملکردهای اجرایی، زبان و توجه شرکت کنندگانی که وارفارین یا دابیگاتران مصرف می کردند، وجود داشت که از نظر آماری قابل توجه نبود.
یافته های این پژوهش، اهمیت درمان ضد انعقادی را در کاهش زوال شناختی بیماران مسن مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی نشان می دهند. علاوه بر این، پژوهشگران دریافتند که در بین بیماران مسن تر مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی که به اندازه کافی با وارفارین یا دابیگاتران درمان شده اند، هیچ تفاوتی در نتایج شناختی بعد از دو سال درمان وجود ندارد.
کاراملی اظهار داشت: جنبه های شناختی برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، مهم می باشد و این نتایج می توانند به تصمیم گیری در مورد اینکه کدام داروی خوراکی ضد انعقاد باید تجویز شود، کمک کنند. برای کشف مفاهیم جدید در مورد پیشگیری بالقوه از زوال شناختی و مزایای احتمالی درمان برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی و خانواده های آنها، پژوهش بیشتری مورد نیاز است.
منبع: روش سئو
