روش سئو: ماموریت ˮدارتˮ ناسا با هدف نجات زمین در مقابل سیارک های خطرناک شروع شد.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، فضاپیمای “دارت” سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. این ماموریت در ساعت ۱: ۲۰ به وقت منطقه زمانی شرقی(۹: ۵۰ به وقت تهران) انجام گرفت.
هدف فضاپیمای “دارت” برخورد با سیارک دیمورفوس(Dimorphos) است. این سیارک کمی بزرگتر از هرم بزرگ جیزه بوده و به دور سیارک بزرگ تری به نام دیدیموس(Didymos) در گردش است. این دو سیارک تنها ۱.۲ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند.
انتظار می رود “دارت” اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال ۲۰۲۲ به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک ترین حالت خود به زمین و در فاصله ی ۱۱ میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی روند و این ماموریت تنها یک آزمایش است و هم اکنون هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی نماید.
“دارت” با سرعت ۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهدنمود و دهانه ای بر سطح این سیارک به وجود می آورد.
به هدف خوردن دادن یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده به نظر برسد اما به قول ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از حد باشد امکان نابودی سیارک وجود دارد.
دیدن سیارکی که به سمت زمین می آید همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آن جا که تصور می شود برخورد یک سیارک ۶۶ میلیون سال قبل موجب انقراض دایناسورها شده است بدین سبب چنین رویدادی می تواند تمدن بشری را نیز نابود کند. ناسا امیدوار است تا با ماموریت “دارت” از روی دادن چنین اتفاقی پیشگیری کند.
فضاپیمای “دارت” ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به قول پژوهشگران این فضاپیما از درون به بیرون تولید شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن تولید شده است. این برنامه بطور کلی ۳۳۰ میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می کند مبلغ زیادی نیست.
“دارت” با نیروی خورشیدی کار می کند و علاوه بر ۱۲ پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی “NEXT-C” ناسا می پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری(DRACO) است که داده ها را به سیستمی از الگوریتم ها به نام “SMART Nav” ارسال می کند تا بدین وسیله فضاپیما بطور خودکار هدایت شود. “دارت” در این سفر تنها نیست و یک “تاسواره”(ماهواره کوچک) آنرا همراهی می کند. این ماهواره حدودا اندازه ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا تولید شده است. این تاسواره که “LICIACube” نام گرفته است نقش مهمی در ماموریت “دارت” ایفا می کند.
این تاسواره ۱۰ روز مانده به برخورد از “دارت” جدا می شود و وارد مسیر مخصوص خود می شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه بعد از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهدنمود و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می فرستد.
علاوه بر این تاسواره، ستاره شناسان قادرند با بهره گیری از تلسکوپ های زمینی به تماشای این رویداد بنشینند.
دفاع سیاره ای علمی است که برای جلوگیری از خطرات احتمالی ناشی از سیارک ها به وجود آمده است و ناسا با نگرانی این مساله را دنبال می کند. تکه هایی از اجرام فضایی دائما به سمت زمین آمده و وارد جو زمین می شوند. بیشتر آنها بسیار کوچک هستند و به سرعت در جو زمین می سوزند اما برخی اوقات اجرام بزرگ تر هم وارد جو زمین می شوند.
در سال ۲۰۱۳، سیارکی به بزرگی یک خانه وارد جو زمین شد و بر فراز آسمان “چلیابینسک”(Chelyabinsk) شهری در روسیه منفجر شد. این انفجار بزرگ تر از یک انفجار هسته ای بود و موج ناشی از آن موجب لطمه دیدن ۱۰۰۰ نفر شد که عمدتاً به سبب شکستن پنجره ها بود.
بیشتر سیارک های منظومه شمسی در کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری قرار دارند اما تعدادی از آنها به وسیله گرانش سیاره مشتری به سمت بیرون رانده می شوند و به خورشید نزدیک تر شده و در فاصله ی چندین میلیون کیلومتری از زمین قرار می گیرند.
ستاره شناسان این سیارک ها را “سیارک نزدیک به زمین” می نامند. اوایل سال جاری فضاپیمای “OSIRIS-Rex” از یک سیاره نزدیک به زمین به نام “بنو” بازدید کرد تا نمونه هایی از سطح آن به زمین بیاورد.
سیارک های نزدیک به زمین می توانند برای سیاره ما تهدید آمیز باشند. تخمین زده می شود که ۲۵ هزار سیارک نزدیک به زمین با اندازه ای بیش از ۱۴۰ متر در فضا وجود داشته باشد که ۱۵ هزار مورد از آنها هنوز کشف نشده است و حتی کوچک ترین آنها قادر به نابود کردن یک شهر بزرگ است.
“دارت” آخرین ماموریت این چنینی نخواهد بود و در سال ۲۰۲۴ آژانس فضایی اروپا مامورتی موسوم به “هرا”(Hera) انجام خواهد داد. این فضاپیما در سال ۲۰۲۶ به دیدیموس می رسد و دهانه به وجود آمده توسط “دارت” را بعد از حدود چهار سال رصد می کند.
منبع: روش سئو
