روش سئو: تجزیه و تحلیل فسیلی نشان میدهد که یک دایناسور بزرگ به طول ۳۳ فوت(۱۰ متر) با جمجمه ای شبیه به کروکودیل و پشتی خاردار ۱۳۰ میلیون سال پیش در پرتغال می زیسته است.
به گزارش روش سئو به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، یک مطالعه جدید نشان میدهد که کشور پرتغال فعلی زمانی زیستگاه یک دایناسور بزرگ به طول ۳۳ فوت با جمجمه ای شبیه به کروکودیل و پشتی خاردار بوده است.
دانشمندان بقایای فسیل شده این نمونه کشف شده در پرتغال در سال ۱۹۹۹ را باردیگر تجزیه و تحلیل کردند و می گویند که این نمونه، یک گونه جدید است.
در صورتیکه مطالعات اولیه نشان می داد که این فسیل متعلق به دایناسوری به نام “سنگین پنجه والکری”(Baryonyx walker) است، بررسی های جدید نشان میدهد که در حقیقت یک گونه جدید از خانواده “تیغه پشتان”(spinosaurid) است که ۱۳۰ میلیون سال پیش می زیسته است.
“باریونیکس” یا سنگین پنجه، یک دایناسور “ددپای” گوشت خوار مربوط به دوره کرتاسه پیشین است. این جانور ۱۳۰ تا ۱۲۵ میلیون سال پیش می زیسته که حدود ۹٬۵ متر طول و ۲۵۰۰ کیلوگرم وزن داشته است. این دایناسور آرواره های کروکودیل مانند و بدنی تسمه مانند داشته است. سنگواره باریونیکس در اسپانیا و پرتغال کشف شده است و در سال ۱۹۸۶ نامگذاری شد. “باریونیکس والکری” تا حالا گونه خاص این جنس پنداشته می شد که حالا در راسته تیغه پشتان قرار داده شده است.
“اسپینوسارید” آخرین گروه از دایناسورهای “مگالوساروید” بودند که بین ۱۵۲ تا ۸۵ میلیون سال پیش می زیستند. از اعضای این خانواده می توان به اسپینوسور، تمساح وش، باریونیکس و ایریتاتور اشاره نمود. این خانواده از دایناسور ابتدا در اروپا پدید آمدند و سپس در آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی پراکنده شدند. اسپینوسارویدها دایناسورهای گوشت خوار و بزرگ جثه ای بودند، اما نکته قابل توجه، همزیستی این حیوانات با دایناسورهای گوشت خوار بزرگ دیگر مانند “کارکارودونتوسوریدها” و “آبلی سوریدها” بوده است. علت این همزیستی، رژیم غذایی متفاوت آنان با سایر دایناسورهای بزرگ گوشت خوار بوده است. اسپینوسورها اغلب از ماهی ها و جانوران آبزی تغذیه می کردند باتوجه به این مساله آنها می توانستند به آسانی و بدون رقابت با سایر دایناسورهای بزرگ گوشت خوار در یک محیط زندگی کنند.
این تیم، نام اینگونه جدید را به افتخار “کارلوس ناتاریو” دیرینه شناس آماتوری که این فسیل را در سال ۱۹۹۹ کشف کرد، “ایبروسپینوس ناتاریو”(Iberospinus natarioi) نام گذاری کرده است.
پروفسور “اکتاویو متیوس” از دانشکده علوم و فناوری “نووا کاپاریکا” که این مطالعه را رهبری کرد، اظهار داشت: این یکی از کامل ترین نمونه های تیغه پشتان در جهان است.
افزودن یک نمونه دیگر به تنوع تیغه پشتان نشان میدهد که احتمالاً اینگونه در اروپای غربی منشاء گرفته است.
بگفته این تیم، “ایبروسپینوس ناتاریو” حدود ۳۳ فوت(۱۰ متر) طول و ۳ تن وزن داشته است.
این دایناسور با پشتی تیغه ای و سری مانند تمساح برای شکار ماهی به داخل آب می رفته است.
پروفسور “متیوس” می گوید: اسپینوسورها تعدادی از مرموزترین دایناسورهای تروپود هستند که به سبب سازگاری منحصر به فرد با محیط های آبی شناخته می شوند و رژیم غذایی آنها عمدتا شامل ماهی بوده است.
در صورتیکه اسپینوسورها شکارچیانی وحشی بودند، اما به اندازه سایر تروپودها یا ددپایان گوشت خوار مانند “تی رکس” شناخته شده نیستند.
بگفته این تیم، این به سبب تلفیقی از ماهیت تکه تکه ای فسیل های آنهاست که عمدتا برمبنای دندان های جدا شده آنها و طرح بدنی غیرمعمول آنها است.
پروفسور “متیوس” می گوید: این به اکولوژی آنها مربوط می شود که به شکل ویژه با محیط های آبی مرتبط می باشد.
ددپایان یا تروپوداها تباری از دایناسورها هستند که بیش از ۲۳۰ میلیون سال پیش در آمریکای جنوبی از خزنده کفلان آغازین به وجود آمدند و سپس در سایر قاره ها گسترش یافتند. تمام دایناسورهای ددپا بر روی دوپا حرکت می کردند و استخوان های آنها بمنظور کاهش وزن بدن، توخالی بود. بیشتر انواع ددپایان، گوشت خوار بودند با این وجود در طول فرگشت این گروه، چند خانواده از آنها رژیم غذایی خودرا به گیاه خواری و همه چیزخواری تغییر دادند. دوره شکوفایی ددپایان از اواخر دوره تریاس(حدود ۲۲۰ میلیون سال پیش) شروع می شود و در آخر دوره کرتاسه(حدود ۶۶ میلیون سال پیش) همزمان با وقوع رویداد انقراض کرتاسه-پالئوژن اختتام می پذیرد. بیشتر ددپایان با اختتام همان دوره از بین رفتند. با این وجود یک تبار از آنها یعنی پرندگان توانستند بعد از این دوره نیز به بقای خود ادامه دهند و امروزه شامل ۱۰ هزار و ۵۰۰ گونه مختلف می شوند. نام آنها از زبان یونانی به مفهوم جانور وحشی+پا گرفته شده است.
بقایای این نمونه جدید در قبرستان دایناسورها در حدود ۳۰ مایلی جنوب شهر لیسبون پرتغال پیدا شد و شامل چندین دندان تیغ مانند و استخوان جمجمه است.
پژوهشگران برای شناخت بیشتر این دایناسور، بصورت دیجیتالی و سه بعدی استخوان ها را بازسازی کردند و نقشه نهایی را بصورت رایگان در دسترس قرار دادند.
این طرح به دیرینه شناسان، موزه ها و علاقه مندان کمک خواهد کرد، چونکه می توانند آنرا بصورت سه بعدی چاپ کنند.
“ایبروسپینوس ناتاریو” یکی از چندین اسپینوسورید کشف شده از شبه جزیره “ایبری” است که نشان میدهد این منطقه ممکنست یک نقطه مهم برای این دایناسورها بوده باشد.
در این مطالعه که در مجله PLOS One انتشار یافته است، پژوهشگران نوشتند: “ایبروسپینوس ناتاریو” هم اکنون یکی از کامل ترین نمونه های اسپینوسورید در جهان است.
این مطالعه اندکی بعد از کشف گونه جدیدی از دایناسورهای بدون دست به نام “گومسیا اوچوآ”(Guemesia ochoai) در آرژانتین توسط پژوهشگران موزه تاریخ طبیعی لندن انجام شد.
تجزیه و تحلیل آنها نشان میدهد که “گوسیا اوچوآ” گونه ای از “آبل خزندگان”(abelisaur) بوده است که دسته ای از دایناسورها با اندام های جلویی کوچک هستند که برای شکار طعمه باید به سر و آرواره های قدرتمند خود تکیه می کردند.
آبل خزندگان نام یک تیره از بالاخانواده شاخ خزنده سانان است که در دوره کرتاسه تکامل یافتند. بااینکه سنگواره هایی که بتازگی کشف شده نشان میدهد که آنها احتمالاً از اواسط دوره ژوراسیک یعنی از حدود ۱۷۰ میلیون سال پیش نیز وجود داشتند. آبل خزندگان دایناسورهای گوشت خواری با جثه های پنج تا ۹ متری بوده اند که سنگواره های آنها تا حالا در قاره های آمریکای جنوبی، آفریقا و همین طور در هند و ماداگاسکار کشف شده است.
پروفسور “آنجالی گوسامی” رهبر این تحقیقات و یکی از نویسندگان این مطالعه جدید اظهار داشت: این دایناسور جدید در نوع خود کاملا غیرمعمول است. چندین خاصیت کلیدی دارد که نشان میدهد یک گونه جدید است و اطلاعات مهم جدیدی را در مورد منطقه ای از جهان که ما اطلاعات زیادی در مورد آن نداریم، ارائه می دهد.
